پرسش :

زن حامل کدام امانت انسانى است؟

پاسخ :
[هرچند مرد و زن هر دو باید عفیف باشند، ولى] زن به عنوان صاحب عفّت، حامل یک امانت بزرگ انسانى است. [اگر وى از این مسئله به راحتى بگذرد،] به یک امانت انسانى خیانت کرده است. [با این حال این] عفّت زن است که مورد تجاوز مرد قرار مى گیرد، ولى عفت مرد هیچ وقت مورد تجاوز زن قرار نمى گیرد. ما در دنیاى امروز هم در اروپا و امریکا نشنیده ایم که یک وقت بنویسند فلان مرد مورد تجاوز فلان زن قرار گرفت. اساسا وضع زن و مرد متفاوت است و زن هیچ وقت نمى تواند در چهره یک متجاوز به عفت مرد ظاهر شود، [بلکه] این مرد است که مى تواند متجاوز به عفت زن باشد. مزاحمت در امر عفاف، همیشه از طرف مرد است و این زن است که در درجه اول باید حافظ و نگهبان این امانت اجتماعى و اخلاقى و انسانى باشد.
حدیث هم [آن گاه] که فقط به زن توصیه مى کند که رفتارش جبانانه باشد، نمى گوید زن در مقابل زن، [یا] زن در مقابل شوهر، [یا] زن در مقابل محرم خودش و [یا] زن در مقابل غیر مسئله عفت، بلکه مى گوید زن در مقابل مرد بیگانه و در مسئله عفت [باید این گونه باشد]. براى یک زن، این شجاعت نیست که بگوید: من به تنهایى میان خیلى از مردها [مى روم و] هیچ طور هم نمى شود. من شجاع هستم و نمى ترسم، شجاع آن است که در جاى فداکارى نترسد؛ یعنى اگر امانت را از او گرفتند، بگوید فداکارى کردم، [در حالى که] اگر عفت را از تو گرفتند، فداکارى نکرده اى، [بلکه ]به امانت خیانت کرده اى. [ازاین رو]، امیرالمؤمنین على علیه السلام توصیه مى کند زن باید محتاط باشد. یعنى رفتارش جبانانه باشد، آن هم نه در [همه ]مسائل [مانند] خطر جان و مال [و] حیثیّت اجتماعى، بلکه [تنها] در [جایى] که عفت در معرض خطر قرار مى گیرد، توصیه به احتیاط کارى زن است.
منبع: علامه شهید مرتضى مطهرى(ره)، تعلیم و تربیت در اسلام، صص 170 و 171.